Dzień się ledwie zaczął, a już wiemy: nikt nie pobije rekordu Bystrzycy Kłodzkiej w długości świętowania! [FOTO]
Akademia z okazji Święta Odzyskania Niepodległości zgromadziła na scenie bystrzyckiego domu kultury wszystko co najlepsze w gminie, czyli chyba połowę jej mieszkańców. Przedszkolaki, młodzież szkolna i – przede wszystkim – niemal niezliczone zespoły ludowe. Możemy być dumni: gdzie ich jest więcej?
Gdy Ewelina Walczak, dyrektor Miejsko Gminnego Ośrodka Kultury, powiedziała ze sceny na powitanie gości: – Akademia nie będzie krótka..., ci nie mogli się spodziewać, że mówi aż tak poważnie. Minęła jednak pierwsza godzina, druga, niemal trzecia... Tak, 10 listopada w Bystrzycy Kłodzkiej został pobity rekord! Spróbujmy to zatem opisać.
Najpierw na scenie pojawiły się maluchy z Przedszkola nr 2. Już na starcie podniosły nastrój nie dał rady w konfrontacji z ich temperamentem... – Cześć tata! – krzyknął jeden z chłopców i nawet odśpiewany po chwili wspólnie hymn, zabrzmiał jakoś radośniej. Dzieci potrafią rozruszać każdą imprezę! Nie perfekcją wykonywania układów choreograficznych przygotowanych przez niezmiernie przejęte tym panie przedszkolanki, ale swoimi spontanicznymi i szczerymi reakcjami. Te dzieci były BOM-BO-WE. I ucieszyły nie tylko swoich rodziców.
Autor tekstu musi przyznać się do ignorancji. Jego patriotyczno-dziecięca edukacja zakończyła się na wierszyku „Kto ty jesteś? Polak mały” Władysława Bełzy sprzed przeszło 100 lat. A tu teraz śpiewa się przy takich okazjach współczesne słowa, napisane przez Justynę Tomańską: „Jesteśmy Polką i Polakiem, dziewczynką fajną i chłopakiem”. I w Bystrzycy Kłodzkiej naprawdę było fajnie, nawet wtedy, gdy dzieci przedszkolne śpiewały z pewnością za trudną dla nich „Rotę” Marii Konopnickiej czy tańczyły do utworu „Rozkwitały pąki białych róż”...
Potem było jeszcze poważniej. Na scenę wkroczyli uczniowie bystrzyckiej Szkoły Podstawowej nr 1, by nam pokazać, jak beznadziejna była nasza historia. A jednak orzeł [w tym wypadku orlica] powstał. Choć po drodze nieszczęść było co niemiara... Aż chciało się płakać, a nie radośnie świętować. Wtem... Trzy nieznajome pannice oświadczyły reporterowi doba.pl, że ma im zrobić zdjęcie [co też uczynił], a ze sceny rozebrzmiały akordy zapowiadające pieśń „My, Pierwsza Brygada” Legionów Józefa Piłsudskiego. Cała sala śpiewała to na stojąco! Wtedy można było się rozpłakać, ale ze wzruszenia.
Dalej już było tylko wesoło i coraz weselej. Wystąpiły po kolei: „Cyraneczki” z Gorzanowa, „Skałeczki” z Idzikowa, megagwiazda muzyki ludowej – „Waliszowianie” z Nowego Waliszowa, a zaraz po nich dziecięca grupa „Waliszowianie” [ależ w tej wsi jest potencjał!], „Wilczanie” z Wilkanowa, „Tarnawiczanki” ze Starego Waliszowa [nazwa jest myląca: na scenie było siedmiu panów] i „Łomniczanki” ze Starej Łomnicy. Na deser gościnnie: Chór Kameralny „Fermata” z wielkopolskiego Kaźmierza w przedziwnych strojach. Klasy trudno im odmówić, a butów lidera nie da się zapomnieć, ale gdzie im tam do NASZYCH!
Na scenie było zatem 10 tzw. podmiotów wykonawczych. To musiało trwać, ale przecież Święto Odzyskania Niepodległości jest tylko raz w roku i każdy chce na nim się pokazać, nieprawdaż? [kot]
PS Na koniec to, co było na samiuśkim początku: pokaz filmu z animowaną historią Polski. 8 i pół minuty wojen, triumfów militarnych i takich klęsk. I żadnej kobiety znaczącej dla polskiej historii! Film został zrealizowany w 2010 roku przez wybitnego twórcę Tomasza Bagińskiego. Forma nadal imponuje, ale przekaz mocno się zestarzał. Kto by teraz uznał, że nasze klęski zakończy przystąpienie do Unii Europejskiej?
Komentarze (5)