Maciej Sokołowski Człowiekiem Roku RMF Classic! Komu dedykował nagrodę przyznaną za pomoc dla powodzian?

wczoraj, 8 godz temu 413 0

Gdy prowadzący galę finałową MocArtów RMF Classic oznajmili, że nagrodę w kategorii „Człowiek Roku 2024” ogłosi Piotr Pustelnik, zdobywca Korony Himalajów, stało się jasne, że werdykt może być tylko jeden: MA-CIEJ SO-KO-ŁOW-SKI, dyrektor Festiwalu Górskiego w Lądku-Zdroju.

Maciej Sokołowski zdobył uznanie słuchaczy RMF Classic, a tych dziennie jest pół miliona, nie kapitalną imprezą, która rozsławiania Lądek-Zdrój, ale tym, że nie pogodził się z katastrofą, która spotkała mieszkańców uzdrowiska i jego okolic. Od pierwszego dnia zaczął organizować akcję pomocy [pisaliśmy o tym m.in. TUTAJ]. – Niemożliwe nie istnieje – to jego motto, które przypomniał podczas gali Piotr Pustelnik.

A sam Maciej Sokołowski podkreślił ze sceny – gala odbywała się wieczorem, 18 marca, w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN w Warszawie – że przecież to nie on sam zasługuje na wyróżnienie. Obok stanęli żona Jagoda Skarżyńska-Sokołowska oraz troje współpracowników, którzy mogli przyjechać do stolicy. – Niech państwa nie zmylą nasze piękne stroje, ale powódź jeszcze się nie skończyła – powiedział pan Maciej.

Dla nas to oczywiste, ale pan Maciej – jako nasz dobry ambasador, bo chyba nosimy w sobie pewien żal, że opinii publicznej już zobojętniał nasz los – z uśmiechem, ale zdecydowanie powtarza, gdzie tylko może: zaczynamy remonty, potrzebne są narzędzia, materiały, ludzie do roboty i... pieniądze. – To jest ten moment, w którym możemy prosić – usłyszała elegancko ubrana kulturalna elita kraju. I że można rzucić datek.

Na scenie obok „Człowieka Roku” i jego żony stanęli Katarzyna Strząska, Anika Nojszewska i Mariusz Bartosiński. To anioły z Lądka.

Maciej Sokołowski nie szokuje. Wspomniał na gali Wołodymyra Zełenskiego i jego strój. Ale przede wszystkim swoją prababcię, Annę Sokołowską. Ona pomagała Żydom podczas niemieckiej okupacji. Nie wiadomo nawet dokładnie, kiedy za to została zamordowana. Dostała zastrzyk z fenolu... – Nie dorastam Ci do pięt. Dla Ciebie jest ta statuetka – powiedział wzruszony. On też nie musiał pomagać. Bohater. [kot]