Książka Miesiąca: Andrzej Sapkowski "Rozdroże kruków"

Według danych Biblioteki Narodowej co roku na polskim rynku wydawniczym pojawia się kilka tysięcy książek literatury faktu i literatury pięknej. Jak wśród mnogości tytułów wybrać te, które naprawdę zasługują na uwagę? Ząbkowickie bibliotekarki w cyklicznej rubryce "Książka Miesiąca" polecają rozszerzające horyzonty, ważne, poruszające i po prostu dobre książki. W styczniu swoją rekomendację przedstawia Natalia Jędrzejewska.

Andrzej Sapkowski "Rozdroże kruków", wyd. superNOWA

Z pewną dozą obawy wraca się po latach do jednego ze swoich ulubionych autorów i ukochanej postaci – Geralta z Rivii. Szczególnie gdy na kanwie jego przygód zbudowano całe środowisko popkulturowe, a wpływ Sapkowskiego na fantastykę jest niezaprzeczalny. Czy “Rozdroże kruków” może spełnić oczekiwania? Czy autor, który stworzył “Wiedźmina” i “Narrenturm”, nadal potrafi zaskoczyć? Być może już nie tak, jak w 1986 roku – bo wiadomo, 1986 to najlepszy rocznik i co wydarzyło się wtedy, nie powtórzy się już nigdy.

Ale jednak Sapkowski nie zawodzi. W czasach zalewu miernoty wydawniczej, gdzie redakcja publikacji pozostawia wiele do życzenia, a błędy można znaleźć już na pierwszej stronie powieści, jego książka to wzór spójności, świetnego warsztatu i dobrego rzemiosła. Narracja jest precyzyjna, rytmiczna, pełna charakterystycznej dla autora ironii i lekkości, która nie zamienia się w banał. Prowadzona z wyczuciem perspektywa pozwala czytelnikowi płynnie przechodzić między akcją a refleksją, a dialogi – jak zawsze u Sapkowskiego – są żywe, błyskotliwe i wiarygodne.

W “Rozdrożu kruków” poznajemy młodego Geralta, jeszcze nieopierzonego, dopiero uczącego się życia – postać, która może trochę przypominać młodego Reynevana z “Narrenturm”. Sapkowski dopiero buduje wnętrze bohatera, który w sadze dostarczy czytelnikom tyle przyjemności. Nie brakuje w powieści silnych postaci kobiecych, które współpracują z młodym wiedźminem, w ten sposób ucząc go życia, a autor umiejętnie pokazuje, jak relacje z nimi kształtują jego przyszły charakter. Jak zwykle także nie unika ideologii. Pod postaciami kapłanek wyraźnie opowiada się za prawem do aborcji, nie stroni też od antyklerykalnych akcentów. Jednak, na szczęście, tekst daleki jest od manifestu politycznego.

Warto zwrócić uwagę czytelnika na niezwykle plastyczne i szczegółowe opisy walk. Sapkowski pozostaje wirtuozem dynamicznych scen pojedynków – taniec z mieczem jest tu ukazany z dbałością o każdy detal, zarówno techniczny, jak i estetyczny. Ruchy postaci mają swoje uzasadnienie, a starcia są jednocześnie efektowne i realistyczne, osadzone w fizycznych możliwościach wojownika. Na myśl przychodzi
tylko jeden zwrot: graj muzyko!

Nie sposób pominąć humoru. Sapkowski pozostaje niezwykle zabawny, jest mistrzem ironii i trafnych spostrzeżeń. Szczególnie w pamięć zapada tekst o urzędach i burmistrzach – pasujący aż za dobrze do rzeczywistości. Uśmiech na twarzy wywołuje też scena wyboru konia. Jak już wiemy, wśród grubych ryb Geralt zawsze wybierze Płotkę.

Jednak książka nie jest całkiem pozbawiona wad. Niektórym czytelnikom może brakować większej głębi psychologicznej bohaterów – w porównaniu do późniejszych części “Wiedźmina”, Geralt dopiero się kształtuje i czasem wydaje się mniej wyrazisty. Ponadto, choć fabuła wciąga, nie każdy wątek zostaje w pełni rozwinięty.

Mimo to, polecam “Rozdroże kruków” jako godziwą rozrywkę i piękne wspomnienie. Szkoda tylko, że książka nie jest dłuższa – chciałoby się więcej. Ale może jeszcze czymś nas autor zaskoczy? Podsumowując, to fantastyczna lektura na ferie i dla tych, którzy chcą rozpocząć
swoją przygodę z Geraltem. Zazdroszczę im podążania tą pełną przygód drogą po raz pierwszy.

Natalia Jędrzejewska

Książkę udostępnia Biblioteka Publiczna w Kamieńcu Ząbkowickim, Ciepłowodach, Ratuszu, szukaj jej także w swojej bibliotece.