Kacper Dereń - lepsza wersja siebie

7 Zobacz galerię

Rozmowa z mistrzem i wicemistrzem Polski w pływaniu - u szczytu marzeń, na początku zawodowej kariery

- Sprawiasz wrażenie szczęśliwego…

- Oprócz juniorskich medali z mistrzostw Polski i zawodów międzynarodowych to jedno z moich większych osiągnięć i myślę, że także ogromna perspektywa na przyszłość. Jestem z tych medali bardzo zadowolony.

- Nie było lekko?  

- Konkurencja jest niemała, bo na mistrzostwach Polski startuje 800 zawodników. W moich kategoriach rywalizują starsi ode mnie sportowcy i bardzo doświadczeni, co jednak nie przeszkadza mi stawać z nimi do boju o kolejne medale.

- Ile lat ma zwycięzca?

- 24. To medalista mistrzostw świata, wicemistrz Europy. W tym momencie jeszcze poza zasięgiem, ale myślę, że dzięki pracy, którą wkładam w treningi, powoli będę zbliżał się do jego rezultatów.

- A ty ile masz lat i kiedy zacząłeś pływać?

- W maju skończyłem 21 lat. Przygodę z pływaniem rozpocząłem w wieku 4 lat na basenie w Dzierżoniowie pod okiem trenera Andrzeja Wojtala. Obecnie mieszkam we Wrocławiu, gdzie trenuję w WKS Śląsk Wrocław. Wszystko zaczęło się dość śmiesznie. Na jednym z rodzinnych przyjęć zauważyłem mnóstwo medali i pucharów na ścianie. Moja kuzynka wyjaśniła mi, że to trofea zdobyte w pływaniu. Już w poniedziałek, zaraz po weekendzie, byłem na basenie z rodzicami i od razu wpadłem na głęboką wodę…

- Większą część życia trenowałeś w Dzierżoniowie…

- Przez 16 lat prowadził mnie Andrzej Wojtal. To świetny trener. Właśnie dzięki niemu doszedłem do miejsca, gdzie dziś jestem. Wśród podopiecznych zawsze miał sprinterów, a ja byłem rodzynkiem, który pływał długie dystanse. Ciężko było pogodzić na jednym treningu tak różne potrzeby. Próbowałem pływać z kolegami na tym samym torze. Przez kilka lat nawet się udawało, bo poprawiałem wyniki i zdobywałem liczne medale z mistrzostw Polski juniorów 16-, 17- i 18-letnich. Wyjeżdżałem też na zagraniczne mityngi, ale w życiu każdego sportowca przychodzi taki moment, że trzeba coś zmienić i szukać lepszego rozwiązania. Trzeba się rozwijać.

- Kiedy i dlaczego zdecydowałeś się zmienić klub?

- Już dawno myślałem, żeby pójść do przodu. Chciałem poprawiać rekordy życiowe, bo medale to tylko dodatek do tego wszystkiego. Przełom nastąpił rok temu w wakacje. Po wielu rozmowach z rodzicami doszliśmy do wniosku, że trzeba zrobić następny krok. Wszystkie wyjazdy na zawody i obozy finansowali moi rodzice. To spore obciążenie. Razem z dojazdami z Piławy Górnej do Dzierżoniowa i sprzętem pływackim uzbierała się niemała kwota, co też stanowiło argument przy podejmowaniu decyzji. Nie było łatwo, ale liczyłem, że będzie lepiej i postawiłem wszystko na jedną kartę. Postanowiłem, że przejdę do innego klubu.

- Nie myślałeś o studiach?

- Skończyłem II Liceum Ogólnokształcące w Dzierżoniowie i powiedziałem sobie, że zajmę się tylko sportem. Chcę być lepszą wersją siebie, doskonalić się i widzieć tego efekty. Kiedy dostrzegam, że coś się zmieniło w mojej psychice albo poprawiłem się fizycznie, to daje mi motywację do dalszego działania. Mogę walczyć sam ze sobą i iść do przodu. 

- Wybrałeś karierę sportowca. Warto ryzykować?  

- Jestem wniebowzięty. Kadra Śląska Wrocław i trenerzy, z którymi znaliśmy się od dawna, wiedzieli, że może się udać i pomagali we wszystkim. Tak samo jak władze klubu, które widzą we mnie zawodnika z perspektywami i chcą mi pomagać w dalszym rozwoju. Dostaję 200 złotych miesięcznie stypendium. Kiedy zawodnik poprawia wyniki, władze mogą myśleć o jego rozwoju i wynagradzaniu, ale to nie są kwoty takie jak w piłce nożnej. Mieszkam i pływam we Wrocławiu, lecz gdyby nie moi rodzice, nie byłoby to możliwe. Dzięki nim mogę się rozwijać.  

- WKS Śląsk Wrocław a MKS „Dziewiątka” w Dzierżoniowie – różnice.  

- Po pierwsze, basen w Dzierżoniowie jest dwudziestopięciometrowy, a ten we Wrocławiu pięćdziesięciometrowy. To basen olimpijski. Trenerzy są pod wrażeniem, bo w Dzierżoniowie przez całe życie pływałem o połowę mniej niż moi rywale. Na porannym treningu od 1.000 do 1.500 metrów, a po południu 3 – 4 kilometry. Po wakacjach, kiedy przyjechałem do Wrocławia, na pierwszych treningach pływałem po 6 km. Dla mnie to był szok, ponieważ nigdy w życiu tyle nie pływałem. Od tego się zaczęło, a teraz dochodzi nawet do 8 km.

- Wielkość niecki to nie wszystko…

- W Śląsku Wrocław są grupy: sprinterów, długodystansowców i średniodystansowców. Nie jestem sam. Mam naprawdę mocny team. Pływam w grupie średniego dystansu. Mam dwóch mocnych trenerów. Pod ich kierownictwem mogę się rozwijać. Rano trening trwa do 2,5 godziny. Tak samo po południu, do tego dochodzi jeszcze siłownia przed południem, około 1,5 godziny. To są ćwiczenia, które mogą przygotować zawodnika do poziomu mistrzostw Europy, świata lub igrzysk olimpijskich.

- Plany na przyszłość?

- Wyjeżdżamy na obóz przygotowujący do sezonu zimowego. Obraliśmy konkretne cele: minimum mistrzostwa Europy, możliwe też, że – świata. To jest rok olimpijski, więc będziemy walczyć o najwyższe laury. Wszystko może się zdarzyć.

UM Piława Górna