Magnolia: nowy spektakl we Wrocławskim Teatrze Współczesnym [FOTO]

46 Zobacz galerię

„W heteroseksualnym mainstreamie kobiety wykonują pracę w postaci wstrzymywania i wyrażania emocji za innych. Kiedy byłam bardzo młoda, pojechałam na wycieczkę z moim chłopakiem. Kiedy zobaczył nas jego ojciec, powiedział: Odzywajcie się. Twoja matka będzie się martwić”.

Rebecca Solnit, The Mother of All Questions (Rebecca Solnit, Matka Wszystkich Pytań)

Gest przetłumaczenia Magnolii na realia sceny wynika z silnego przeczucia, że problematyka, którą poruszał w swoim filmie Paul Thomas Anderson pod koniec lat 90. dzisiaj jest wciąż bardzo aktualna i przez tę aktualność wybrzmiewa bardzo dotkliwie. Interesujące jest, jak przez ostatnie 20 lat zmieniła się nasza emocjonalność, jak wpływają na nią kult indywidualizmu, utowarowienie relacji między- ludzkich czy związana z dostępnością technologii dystrybucja intymności. Świat Magnolii Skoniecznego to dystopijna wizja rzeczywistości na chwilę przed katastrofą, kiedy każda z postaci musi podjąć jakąś decyzję. To świat podgrzany do najwyższej możliwej temperatury. Będzie się on przepoczwarzać na oczach widza wraz z postępującą korozją wewnętrzną bohaterów. Podstawowymi tematami są tutaj kryzysy prywatne i zbiorowe oraz to, jak zmienia się w obliczu kryzysu nasze zachowanie, odczuwanie i empatia, jak zmieniają się nasze relacje. Szczególnie interesuje nas zaś kruchość obowiązujących konstruktów męskości oraz relacja ojciec-syn, która stanowi wątek organizujący cały scenariusz i realizuje się w przeglądających się w sobie nawzajem sytuacjach.

Paul Thomas Anderson (1970) – amerykański reżyser, scenarzysta, producent. Jeden z najciekawszych i najbardziej innowacyjnych twórców współczesnego kina. Autor filmów takich jak: Aż poleje się krew (2007), uznany przez krytykę za najlepszy i najbardziej oryginalny film XXI w. czy Magnolia (1999) skomponowana niczym wielowątkowa, altmanowska symfonia. Jego Mistrz (2012) wywracał wyobrażenia na temat sekciarstwa i religijności w powojennej Ameryce, a zanurzona w psychodelii lat 60. Wada ukryta (2014) była zjawiskową ekranizacją prozy Thomasa Pynchona, uchodzącej za niefilmową. Jego najnowszy film, Nić widmo (2017), to z kolei kostiumowa halucynacja, w której reżyser mierzy się z tematem kobiecości.

Paul Thomas Anderson był wielokrotnie nagradzany i nominowany do prestiżowych nagród filmowych za reżyserię i scenariusze.

Za Magnolię odebrał Złotego Niedźwiedzia w Berlinie. Sam film otrzymał m.in. trzy nominacje do Oscara i Złoty Glob.

KRZYSZTOF SKONIECZNY (1983) – niezależny reżyser, działający zarówno w filmie (Hardkor Disko - debiut fabularny z międzynaro- dowym zasięgiem oraz serial Ślepnąc od Świateł dla HBO Europe
z premierą w Europie w 2018 roku oraz premierą w USA w czerwcu 2019 roku, teledyski, krótkie metraże), jak i w teatrze. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim, ukończył Wydział Aktorski Akademii Teatralnej w Warszawie. Interesuje go praca na styku różnych dziedzin sztuki i interdyscyplinarny dialog między nimi. W tym roku, po czteroletnim doświadczeniu pracy nad serialem, Skonieczny wraca do teatralnych korzeni i przenosi Magnolię na deski sceniczne. Nieprzypadkowo jego wybór padł na Wrocławski Teatr Współczesny w jego rodzinnym mieście. Magnolia to opowieść o konfrontowaniu się ze swoją przeszłością – on sam wraca po 15 latach na Dolny Śląsk, żeby się z nią zmierzyć.

Anka Herbut (1983) – dramaturżka, autorka tekstów dla sceny, krytyczka, badaczka, kuratorka. Pracuje w obszarach teatru i choreografii. Działając na pograniczu sztuk oraz łącząc praktykę artystyczną z refleksją teoretyczną, zajmuje się przede wszystkim performatyką języka, dramaturgią ruchu oraz relacjami sztuki i polityki. Jej teksty wystawiane były m.in. na scenach Litewskiego Narodowego Teatru Dramatycznego w Wilnie, Teatru Wielkiego – Polskiej Opery Narodowej, Teatru Polskiego we Wrocławiu, Nowego Teatru w Warszawie. Na stałe współpracuje z poświęconym kulturze magazynem internetowym „Dwutygodnik”.

Fabien Lédé (1981) – artysta wizualny i scenograf. W swojej praktyce artystycznej tradycyjne formy kreacji łączy z D.I.Y. oraz technologią, eksperymentuje ze światłem i bada napięcie między materialnymi i wirtualnymi aspektami sztuki. Tworzy scenografie do spektakli i wystaw. Współpracował m.in. z Litewskim Narodowym Teatrem Dramatycznym w Wilnie, Schauspiel Hannover czy Teatrem Polskim we Wrocławiu. Konsekwentnie eksploruje marginesy języków artystycznych.

Wojtek Urbański (1986) – kompozytor, producent muzyczny. Współtwórca projektu RYSY. Autor muzyki do serialu Ultraviolet na platformie Netflix, w reżyserii Jana Komasy i Sławomira Fabickiego. Współpracował m.in. z Wojtkiem Mazolewskim, Justyną Święs i Anitą Lipnicką, występował ze Zbigniewem Wodeckim, Katarzyną Nosowską, Miuoshem, Brodką, Organkiem, Piotrem Ziołą. Artysta wielu edycji festiwali Open’er, Audioriver, OFF, Tauron Nowa Muzyka oraz Męskie Granie. Kilkukrotnie nominowany do nagrody Fryderyk.

Fot: BTW photographers Maziarz Rajter